Οι προσφορές για φιλοξενία ήταν υπερδιπλάσιες του αριθμού των παιδιών και στο πρόγραμμα συμμετείχαν Δήμοι και Κοινότητες σχεδόν από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Μερικοί από τους Δήμους και Κοινότητες που ανέλαβαν την ευθύνη φιλοξενίας ήταν: Άγιος Μάμας, Αγρίνιο, Αίγιο, Αλεξανδρούπολη, Αλμυρός, Αργοστόλι, Αργυρούπολη, Ασπροβάλτα, Αυλώνα, Βασιλικά, Βέροια, Βόλος, Βύρωνας, Γαλάτσι, Δράμα, Εύοσμος, Ηλιούπολη, Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη, Θήβα, Ίλιον, Καβάλα, Καλαμάτα, Καλαμαριά, Καλοχώρι, Κάλυμνο, Κατερίνη, Κέρκυρα, Κερατσίνι, Κοζάνη, Κομοτηνή, Κιλκίς, Κω, Λάρισα, Λαμία, Λέσβος, Λήμνος, Λιβαδειά, Μοσχάτο, Νάουσα, Νάξος, Νέα Ευκαρπία, Νέα Καλλικράτεια, Ξάνθη, Ορεστιάδα, Ορμύλια Χαλκιδικής, Παλαιοχώρι Χαλκιδικής ,Πάτρα, Παλλήνη Αττικής, Περιστέρι, Πτολεμαΐδα, Ραφήνα, Ρέθυμνο, Σίνδος, Σουφλί, Σπάτα, Τρίκαλα, Χαλάνδρι, Χανιά, Χαϊδάρι, Χίος, Ψακούδια Χαλκιδικής.

Η πρωτοβουλία της ΚΕΔΚΕ συνεχίστηκε και το πρόγραμμα φιλοξενίας «παιδιών του πολέμου» πραγματοποιήθηκε τρεις φορές κατά τη διάρκεια του 1994, του 1995 και του 1996. Παράλληλα η Εκκλησία, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και ο Ερυθρός Σταυρός της Σερβίας, οργάνωναν τρεις φορές το χρόνο ομάδες παιδιών τα οποία φιλοξενούνταν σε οικογένειες ή κατασκηνώσεις στην Ελλάδα για 15 ημέρες, κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, των Χριστουγέννων και του καλοκαιριού.

Τίποτα από όλα αυτά, όμως δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την τεράστια απόφαση χιλιάδων ελληνικών οικογενειών να ανοίξουν τα σπίτια τους – και κυρίως τις αγκαλιές τους – για να υποδεχθούν όλα αυτά τα παιδιά.

Κατά την υλοποίηση του προγράμματος, η επιλογή των οικογενειών έγινε με βάση κριτήριων. Τα βασικά κριτήρια ένταξης των οικογενειών στο πρόγραμμα ήταν το λευκό ποινικό μητρώο, η θετική εικόνα στη τοπική κοινωνία , ένας κατάλληλος χώρος κατοικίας και κατά προτίμηση να έχουν και δικά τους παιδιά κοντά στις ηλικίες των φιλοξενουμένων. Επιπρόσθετα οι οικογένειες υπέγραψαν συμφωνητικό με το οποίο καθορίζονταν οι υποχρεώσεις τους, όπως να προσφέρουν στο ανήλικο φιλοξενούμενο παιδί θαλπωρή, φροντίδα και ένα ασφαλές και σταθερό οικογενειακό περιβάλλον, ο σεβασμός των εθνικών και θρησκευτικών συνηθειών του και η διευκόλυνση της επικοινωνίας του με τους συγγενείς του στο τόπο καταγωγής του.

Σκοπός του προγράμματος ήταν τα φιλοξενούμενα παιδιά να ζήσουν ακριβώς όπως και τα συνομήλικα παιδιά των οικογενειών που τα φιλοξενούσαν. Καθημερινά παρακολουθούσαν κανονικά τα μαθήματα τους στο σχολείο αφού τα συνόδευαν οι δάσκαλοί τους και παράλληλα παρακολούθησαν μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Επιπρόσθετα είχαν δημιουργηθεί ειδικές ομάδες με ψυχολόγους που παρείχαν ψυχολογική και συμβουλευτική υποστήριξη τόσο στα παιδιά όσο και στις οικογένειες που τα φιλοξενούσαν.

Τριάντα χρόνια μετά, οι θετικές αναμνήσεις και η ευγνωμοσύνη όλων αυτών των παιδιών δεν έχουν σβήσει. Πολλά από αυτά κρατούν ακόμη επαφή με τις οικογένειες που τα φιλοξένησαν και όσα παιδιά έχασαν επαφή, δεν έπαψαν ποτέ να τους αγαπούν και τους σκέφτονται. Το project «Αφανείς Ήρωες» είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους και στην προσπάθεια και τη βοήθεια που προσέφεραν απλόχερα στο Σερβικό λαό. Με στόχο όλο αυτό το εγχείρημα αλληλεγγύης να μείνει χαραγμένο για πάντα στην ιστορία και να γίνει μια ακόμη μαρτυρία για την άθραυστη ελληνοσερβική φιλία, έχει ξεκινήσει η δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ, ενός βιβλίου καθώς και μια σειρά πολλών δράσεων.