Όταν σκεφτόμαστε Σερβική Δημοκρατία δε μας έρχεται στο νου η φύση. Κι αφήστε με να σας πω, κακώς, γιατί σαν την ομορφιά που συναντήσαμε εκεί, δεν έχω βρει αλλού. Όσο περιπλανιόμασταν στα εδάφη της κι αφού γυρίσαμε στην Ελλάδα, μου δημιουργήθηκε μια απορία: «Τι είναι αυτό που κάνει τη φύση της Σερβικής Δημοκρατίας τόσο ξεχωριστή;»

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα από όλα, σε όλη τη χώρα, βρίσκουμε ποτάμια. Επισκεπτόμαστε 4 πόλεις που τις διαπερνούν όλες ποταμοί, κυρίως ο Δρίνος. Ξυπνάμε για πέντε μέρες κάπου διαφορετικά, κάπου, που όταν σηκωνόμαστε από το κρεβάτι του ξενοδοχείου και πλησιάζουμε το παράθυρο, βλέπουμε ένα καταπράσινο ποτάμι και τα πλατάνια που το περιτριγυρίζουν.

Σκεφτόμαστε «ας πάω να περπατήσω λιγάκι» και ξεκινάμε μια πορεία παράλληλα με τη ροή του νερού. Αυτό που μας κάνει εντύπωση όμως πιο πολύ, αφού είμαστε τώρα πιο κοντά στο ποτάμι, είναι το πόσο καθαρά είναι τα νερά, διαφανή, όσο βάθος και αν υπάρχει.

Όσο πηγαίνουμε από τη μια πόλη στην άλλη, έχουμε το χρόνο, τον πολύ χρόνο, να παρατηρήσουμε κι άλλο τη φύση. Η γη στα δεξιά κι αριστερά είναι καλλιεργημένη από την ίδια, όχι από τα χέρια ανθρώπων. Το κλίμα εκεί δεν επιτρέπει τόσο πολύ τη γεωργική παραγωγή, οπότε δε βλέπουμε οργωμένα χωράφια και αλάνες. Βλέπουμε πόσο όμορφη μπορεί να μοιάσει η φύση χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση.

Οι ξεναγοί μας λένε ότι θα επισκεφτούμε ένα φρούριο (φρούριο Trđava) και σκεπτόμαστε “ε, καλά, πρώτη φορά βλέπω;”. Όταν φτάνουμε όμως εκεί και βλέπουμε τη θέα, διαπιστώνουμε πως όντως πρώτη φορά βλέπουμε κάτι τόσο όμορφο.

Τα βράδια λέμε με τους υπολοίπους να βγούμε για ένα νυχτερινό περίπατο. Μα πώς γίνεται η φύση να είναι όμορφη και το βράδυ; Όταν τα νερά είναι σαν καθρέπτης για τα δέντρα, όταν ο πλάτανος κι η ιτιά κάνουν στην άκρη για να φανεί και το έλατο που είναι στην άλλη πλευρά. Έτσι γίνεται.

Όταν λοιπόν γυρνάμε πίσω στην Ελλάδα, καταλαβαίνουμε πως η φυσικότητα και η άμωμη ομορφιά της Σερβικής Δημοκρατίας είναι αυτό που την καθιστά τόσο μοναδική. Μα, σας είπα ένα ψέμα στην αρχή. Μου δημιουργήθηκε άλλη μια απορία για αυτή τη χώρα, με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο: «μπορώ να γυρίσω πίσω παρακαλώ;».

Μυρτώ Παπούτση