Ο άνθρωπος από μικρό παιδί έχει την τάση να ονειρεύεται ταξίδια σε κοσμικές και πολυδιαφημισμένες μεγαλουπόλεις του εξωτερικού όμως γεννάται το ερώτημα άραγε κρύβεται εκεί η πραγματική ομορφιά του κόσμου; Ως φοιτητής παρότι δεν έχω ταξιδέψει πολύ, ονειρεύομαι διαρκώς ταξίδια, έχω μια έντονη επιθυμία να δω τον κόσμο με τα ίδια μου τα μάτια. Η τύχη – η μοίρα με έφερε πριν λίγες μέρες στην μικρή αλλά πανέμορφη πόλη του Ζβόρνικ εκεί οπού κατάλαβα πραγματικά τι ψάχνω μέσα από τα ταξίδια. 

Ας πάρουμε την ιστορία όμως από την αρχή. Ο πρώτος διαγωνισμός μετάφρασης των σερβικών σπουδών στο Ε.Κ.Π.Α μου έδωσε την δυνατότητα να ταξιδέψω στην Σερβική Δημοκρατία εκεί που μέσα από την περιήγηση στην άγρια και ορεινή ομορφιά της συνάντησα την πόλη του Ζβόρνικ, μέρος που από την πρώτη στιγμή με μάγεψε. Δεν πρόκειται για κάποιο θερινό τουριστικό θέρετρο ούτε φημίζεται για γεμάτους πεζόδρομους με ακριβά επώνυμα καταστήματα, όμως έχει όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει χαρούμενος και ήρεμος. Η ημέρα του ταξιδιού ήταν ανοιξιάτικη και ηλιόλουστη, θύμιζε κάτι από Ελλάδα, η διαδρομή από την πρωτεύουσα Μπάνια Λούκα έως το Ζβόρνικ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα με τα έντονα στοιχεία της φύσης να με περιβάλλουν αλλά και την πολιτισμική κληρονομιά που έχει η χώρα να εναλλάσσεται μεταξύ των περιοχών της Σερβικής Δημοκρατίας και της Ομοσπονδία της Β-Ε. Ξαφνικά μέσα από τα βουνά εμφανίζεται μπροστά μου ένας μικρός φυσικός παράδεισος μια αξιοπρόσεκτη πόλη χτισμένη παράλληλα του Δρίνου, διασχίζοντας την φημισμένη “Kapija” (μεσαιωνική πύλη εισόδου της πόλης) αρχίζω να αισθάνομαι τις ιδιαιτερότητες του μέρους. Άλλωστε μόνο συνηθισμένη δεν μπορεί να είναι η πόλη που βρίσκεται δίπλα στο ποταμό Δρίνο, ο οποίος αποτελεί φυσικό σύνορο μεταξύ της Σερβίας και της Σερβικής Δημοκρατίας. Εκεί, δεσπόζει αγέρωχο και επιβλητικό ένα κομμάτι ιστορίας. Ο λόγος για την παλιά μεταλλική γέφυρα η οποία χτίστηκε το 1929 επί βασιλείας του Αλεξάνδρου Καρατζόρτζεβιτς του Α, και δίνει την δική της πινελιά στην ομορφιά του τοπίου αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των δυο αυτών όχθων.

Περπατώντας στα σοκάκια και τους κεντρικούς δρόμους της μικρής αυτής πόλης συναντάς τόσο παραδοσιακά όσο και μοντέρνα πολιτισμικά στοιχεία που συνυπάρχουν αρμονικά. Το Ζβόρνικ είναι μια από τις πόλεις που μιλάει από μόνο του για την ιστορία του. Τα μνημεία, εντός και εκτός πόλης, οι παραδοσιακές αρχοντικές κατοικίες αλλά και οι αιωνόβιες Εκκλησίές μαρτυρούν μερικά από τα μυστικά της. Ένα από τα χαρακτηριστικά που μπορεί να εντυπωσιάσει τον επισκέπτη είναι η εξωτερική διακόσμηση πολλών δημόσιων κτηρίων με έργα τέχνης εμπνευσμένα από τον κινηματογράφο, την ιστορία, την θρησκεία τα οποία έχουν φιλοτεχνήσει καλλιτέχνες από το τοπικό εργαστήριο ζωγραφικής και καλών τεχνών του Ζβόρνικ. Λίγα χιλιόμετρα μακριά υπάρχει το Μεσαιωνικό κάστρο- φρούριο το οποίο παρότι δεν είναι και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση του προσφέρει στον επισκέπτη μια μαγευτική πανοραμική θέα, μέσω της οποίας η ψυχή του σίγουρα μπορεί να γαληνέψει παρατηρώντας τα καταπράσινα τοπία να συναντιούνται με τον ήρεμο Δρίνο.

Όμως τόση ώρα δεν έχουμε αναφερθεί στο πιο σημαντικό στοιχείο της πόλης αυτής, τους ίδιους τους ανθρώπους της. Στο Ζβόρνικ όπως και σε όλη την Σερβική Δημοκρατία συνάντησα ανθρώπους όμορφους στην ψυχή, ανθρώπους φιλόξενους και ευγενικούς γεμάτους αγάπη για τον τόπο τους και θέληση να σου την μεταδώσουν μέσω της άριστης φιλοξενίας τους. Η Σερβική Δημοκρατία δυστυχώς στην Ελλάδα είναι ακόμα άγνωστη στο ευρύ κοινό, όμως η ίδια αναπτύσσεται τάχιστα και ο τουριστικός οργανισμός της απαρτίζεται από ανθρώπους ικανούς που στοχεύουν στην καλύτερη δυνατή εμπειρία του ταξιδιώτη. Χαρακτηριστική είναι η φιλοσοφία που θέλει τους ντόπιους να φέρονται στους ταξιδιώτες ως καλεσμένους και όχι ως τουρίστες.

Αναστάσιος Κουράγιος