Το πανέμορφο Τρέμπινιε αποτέλεσε τον τέταρτο και τελευταίο προορισμό της εκδρομής μας στην Σερβική Δημοκρατία. Ευρισκόμενο στο νοτιότερο τμήμα της Σερβικής Δημοκρατίας κοντά στα σύνορα με τη γειτονική Κροατία, το Τρέμπινιε μάς καλωσόρισε με ένα κλίμα σαφώς πιο ηλιόλουστο και μεσογειακό, αλλά εξίσου φιλόξενο με όλα τα υπόλοιπα μέρη που επισκεφθήκαμε. Αν και η άφιξή μας πραγματοποιήθηκε το βράδυ, αυτό δεν μας εμπόδισε να θαυμάσουμε το φωτισμένο τοπίο της, και ιδιαίτερα την γέφυρα Αρσλάναγκιτς.

Σειρά είχε η Μονή Hercegovačka Gračanica, η οποία οικοδομήθηκε σύμφωνα με την επιθυμία του ποιητή Γιόβαν Ντούτσιτς. Το 1999 τέθηκαν τα πρώτα θεμέλια, και έναν χρόνο αργότερα, την ημέρα θανάτου του Ντούτσιτς (7 Απριλίου), η επιθυμία του ποιητή εκπληρώθηκε. Σήμερα μπορεί κανείς να δει το μέρος όπου έχει ταφεί: μέσα, στη δεξιά πλευρά του ναού, βρίσκεται μια απόλυτα λιτή πλάκα με την επιγραφή «Γιόβαν Ντούτσιτς – ποιητής».

Την Μονή Hercegovačka Gračanica ακολούθησε η ξενάγησή μας στην Παλιά Πόλη του Τρέμπινιε. Οικοδομημένη από τους Οθωμανούς, βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Τρεμπίσνιτσα που διαρρέει την πόλη. Ο περίπατός μας στα δρομάκια της μας έκανε να αισθανθούμε σαν να πήγαμε πίσω στον χρόνο – πέραν από τα διάφορα μικρά μαγαζάκια, τα εστιατόρια και τα καφέ που υπάρχουν, τα κτίρια, η ηρεμία και η όλη ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό καιρό της ημέρας εκείνης, μας μάγεψαν σχεδόν κυριολεκτικά.

Έξω πλέον από την Παλιά Πόλη, είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλά εξίσου όμορφα κι ενδιαφέροντα μνημεία. Επισκεφθήκαμε τον Ναό της Αγίας Μεταμόρφωσης, ο οποίος μας εντυπωσίασε και ταυτόχρονα μας κίνησε την περιέργεια. Κατ’ αρχάς, αν και είναι ορθόδοξος ναός, το γοτθικό στιλ υπερισχύει έναντι του βυζαντινού, το δε εσωτερικό του είναι διακοσμημένο με αγιογραφίες σύμφωνα με τον τυπικό βυζαντινό ρυθμό που γνωρίζουμε. Ένα ακόμη πιο ιδιαίτερο στοιχείο ήταν οι ίδιες οι αγιογραφίες, καθώς – μεταξύ των αγίων που απαντούν σε κάθε ναό – συμπεριελάμβαναν και μη ιερά κατά την εκκλησιαστική έννοια πρόσωπα, τα οποία φυσικά δεν έφεραν φωτοστέφανα ή οποιοδήποτε άλλο γνώρισμα αγιότητας. Αντικρίσαμε απεικονίσεις του πασίγνωστου Νίκολα Τέσλα, τον Mihajlo Pupin, αλλά και στρατιωτικών, πολιτικών ηγετών και άλλων σημαντικών για τη σερβική ιστορία προσωπικοτήτων.

Ο δρόμος μετά μας οδήγησε στο μοναστήρι Τβρντος (Tvrdoš), το οποίο φημίζεται σε διεθνές επίπεδο για την οινοποιία του. Ο ναός χτίστηκε πάνω στα θεμέλια εκκλησίας από τον 4^ο αιώνα, και οι επισκέπτες του μπορούν να «ρίξουν μια ματιά στο παρελθόν» χάρη στο γυάλινο πάτωμα που υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο εσωτερικό του ναού. Η παράδοση οινοποιίας του μοναστηριού ξεκινάει τον 15^ο αιώνα, όπως μας πληροφόρησαν, με τα κρασιά που παράγουν οι μοναχοί του να λαμβάνουν υψηλά βραβεία για την ποιότητά τους.

Τελευταίος σταθμός μας στο Τρέμπινιε αποτέλεσε η ξακουστή γέφυρα Αρσλάναγκιτς. Χτισμένη από τον Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς τον 16^ο αιώνα προς τιμήν του γιού του που σκοτώθηκε σε μάχη με τους Βενετούς, η γέφυρα αποτελεί το πιο διάσημο οθωμανικό μνημείο της πόλης. Το όνομά της παίρνει από τον Αρσλάν αγάς, ο οποίος τέθηκε υπεύθυνος για την είσπραξη των φόρων από όσους ήθελαν να περάσουν τη γέφυρα. Από την κορυφή της θαυμάσαμε τα κρυστάλλινα και ήρεμα νερά του ποταμού Τρεμπίσνιτσα. Η καθαρότητά τους μας επέτρεπε να δούμε κάθε φυτό και κάθε ψαράκι που κινούνταν μέσα σε αυτά, γεγονός που μας κράτησε εκεί σαν μαγεμένους για αρκετή ώρα – είχαμε την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απολαύσουμε αρκετά το πανέμορφο φθινοπωρινό τοπίο.

Πίσω στο ξενοδοχείο μας, με μια άτυπη «ψηφοφορία», καταλήξαμε πως το Τρέμπινιε είχε επάξια κερδίσει μια ιδιαίτερη θέση στις καρδιές μας. Τα μνημεία, η ιστορία πίσω από αυτά, η φύση, ο ίδιος ο τόπος αλλά και οι άνθρωποί του μάς άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, έστω μέσω της εξαιρετικά σύντομης επίσκεψής μας. Δίχως αμφιβολία το Τρέμπινιε θα παραμείνει μια υπέροχη ανάμνηση και με ανυπομονησία θα σχεδιάζουμε στο μέλλον την επόμενή μας επίσκεψη.

Ειρήνη Πρεκατσούνακη